Czy wiesz, że w Polsce, zgodnie z kryteriami WHO, nadmierna masa ciała dotyczy co trzeciego dziecka w wieku wczesnoszkolnym (33%)? Nadwaga i otyłość częściej dotykają chłopców niż dziewcząt (36% vs 30%)*. Te dwa stany mają często związek z kompulsywnym objadaniem się, którego rodzice otyłych dzieci nie dostrzegają lub, co gorsze, bagatelizują i nie chcą dostrzegać. Niestety skutki tych chorób mogą być bolesne zarówno pod względem fizycznym, jak i psychicznym.
Napadowe, kompulsywne objadanie się to zaburzenie charakteryzujące się niekontrolowaną potrzebą spożywania dużych ilości jedzenia, nawet gdy nie odczuwa się głodu. Następuje szybko i chaotycznie, często bez kontroli osoby jedzącej, co powoduje intensywne poczucie winy, wstydu i frustracji. Może wiązać się z jedzeniem w ukryciu i unikania sytuacji społecznych, takich jak publiczne posiłki, aby nie stać się ofiarą negatywnych opinii.
Objawy te mogą nawracać kilka razy w tygodniu, a nawet codziennie, bezpośrednio wpływając na jakość życia. Należy pamiętać, że nie są one wynikiem „braku silnej woli”, ale raczej zaburzenia odżywiania, które wymaga wsparcia i odpowiedniego leczenia. Długotrwałe kompulsywne objadanie się może powodować nadwagę i otyłość.
Napady objadania się to zaburzenie związane z głębokimi problemami emocjonalnymi i psychologicznymi. Często stanowią mechanizm radzenia sobie z nieprzyjemnymi emocjami lub traumami. Jedzenie staje się chwilowym schronieniem, zapewniającym tymczasową ulgę od przygnębiających uczuć. Jednak ta ulga jest ulotna, a cykl napadów objadania się powtarza.
Niejednokrotnie kompulsywne objadanie się wynika z nadużyć fizycznych, psychicznych lub seksualnych, hejtu, niskiej samooceny, zaburzeń lękowych lub depresji. Co więcej, presja społeczna, by sprostać nierealistycznym standardom piękna, może przyczyniać się (zwłaszcza u nastolatków) do rozwoju skrajnie restrykcyjnych diet. To one, zamiast przynosić korzyści, znacznie zwiększają ryzyko napadów objadania się i otyłości.
Do typowych konsekwencji fizycznych napadów objadania się należą: zmiany metaboliczne, takie jak wysoki poziom cholesterolu, insulinooporność i nadciśnienie, a także problemy żołądkowo-jelitowe i zaburzenia snu. Oczywiście nie można pominąć przyrostu masy ciała i trudności z kontrolowaniem właściwej wagi, a co za tym idzie otyłości. Takie zmiany mogą skutkować poważnymi problemami zdrowotnymi związanymi z cukrzycą, chorobami układu krążenia i wyższym ryzykiem zachorowania na niektóre rodzaje nowotworów.
Niesprawiedliwe byłoby jednak skupianie się wyłącznie na konsekwencjach fizycznych, skoro źródło tych skutków leży w sferze emocjonalnej. W tym sensie skutki te są często jeszcze poważniejsze. Dzieci z zaburzeniem kompulsywnego objadania borykają się z niską samooceną, wstydem związanym z wyglądem swojego ciała, poczuciem winy i izolacją społeczną, co może wpływać na ich relacje z rówieśnikami i życie szkolne. Zaburzenie to wiąże się również z odczuwaniem lęku, depresją i zaburzonym obrazem własnego ciała.
Te zagrożenia są realne i zasługują na uwagę. Wielu rodziców miało przywilej korzystania z aktywnego dzieciństwa na świeżym powietrzu, gdzie większość czasu spędzało się poza czterema ścianami, bawiąc się z dziećmi z sąsiedztwa. Jednak obecnie, z różnych względów, a przede wszystkim z uwagi na rozwój technologii, pozostawanie w domu przed telewizorem, komputerem lub granie w gry wideo i przy okazji robienie sobie smakowitej uczty, stało się bardziej atrakcyjne dla rodziców i dzieci. Ale czy nie posunęliśmy się za daleko?
Zwróć uwagę na to: co, jak i ile je Twoje dziecko. Przyjrzyj się nawykom żywieniowym całej rodziny. Zmień podejście do wspólnego spędzania czasu wolnego – zamiast bierności, wybierzcie aktywność np. jazdę na rowerze lub spacery po lesie. Pamiętaj, że w zdrowym ciele, zdrowy duch, a otyłość i objadanie się to nie są problemy, tylko natury fizycznej, lecz również psychicznej.
Zobacz inne artykuły z Kąciku Rodzica:
Zobacz również naszego bloga:
