Wchodzenie w okres nastoletni wiąże się z szeregiem zmian zarówno w ujęciu fizjologicznym, jak i psychologicznym. Sam moment przejścia z okresu późnego dzieciństwa w okres adolescencji (nastoletni) może wydawać się niepokojący, gdyż dochodzi do kształtowania się i rozwoju osobowości, a co za tym idzie do większej samodzielności i rozwinięcia się poczucia sprawczości u małoletniego.
W ujęciu fizjologicznym naturalna będzie zmiana rytmu snu. Może dochodzić do problemów ze snem lub do nadmiernej senności. U dziewcząt dochodzi do rozwoju gruczołów piersiowych. U obu płci zmiany hormonalne prowadzić mogą do wystąpienia trądziku. Występuje także pobudzenia w ujęciu seksualności. W okresie adolescencji mamy również do czynienia z burzą hormonów. Nasze dziecko może szybko wpadać w złość, frustrację, mieć lekko obniżony nastrój. Nastolatka może również cechować obniżenie poczucia własnej wartości i samokrytyka.
Opisane powyżej przykłady są naturalnymi czynnikami w okresie nastoletnim i choć mogą niepokoić Cię jako rodzica, nie należy się nimi przejmować. Jeśli jednak zauważysz, że Twoje dziecko się samookalecza, nie ma siły wstać z łóżka, myśli i mówi o śmierci, ma problemy z apetytem, głębokie problemy ze snem, negatywnie wypowiada się o przyszłości, jest wycofane społecznie, przejawia chroniczny smutek, nic nie sprawia mu radości – należy skonsultować się z psychologiem. Prawdopodobnie wystąpiła u niego depresja.
Jeśli zaniepokoiły Cię występujące u Twojego dziecka symptomy, najpierw udaj się na wizytę do psychologa. Psycholog oceni w jakim stanie psychicznym jest małoletni oraz doradzi, jak należy dalej postępować. Gdy specjalista zauważy objawy depresji oceni jej stadium.
Wyróżniamy trzy stopnie nasilenia depresji: lekką, umiarkowaną i silną. Niezależnie od nasilenia choroby, należy pamiętać, iż depresja jest poważną przypadłością i jeśli w porę nie zareagujesz, Twoje dziecko może stracić zdrowie, a nawet życie.
Po konsultacji psychologicznej, zostaniesz skierowany do psychiatry dzieci i młodzieży, który najprawdopodobniej zaleci leczenie farmakologiczne. Wielu rodziców boi się stosowania leków. Jest to bardzo błędne myślenie, gdyż bez leków przeciwdepresyjnych choroba nie ustąpi, a co więcej będzie się pogłębiać. Najskuteczniejszą formą leczenia jest połączenie psychoterapii i farmakoterapii.
Depresja u dzieci i młodzieży jest bardzo częstym zjawiskiem. Szacuje się, iż około 20% populacji choruje na zaburzenia nastroju. Jeśli w porę zauważysz i zareagujesz, Twoje dziecko będzie bezpieczne. Depresja jest chorobą dziedziczną, bardzo często dziecko osoby chorej również zachoruje na depresję. Miej to na uwadze. Depresja jest również chorobą nawracającą. Często przy stresogennych wydarzeniach w życiu np. śmierć osoby bliskiej, rozstanie itd. możemy mieć do czynienia z powtórnym epizodem choroby.
Dziecko wchodzące w okres adolescencji jest wysoko wrażliwe na bodźce. W pewien sposób odsuwa się od rodziny, gdyż podstawową grupą odniesienia staje się dla niego grupa rówieśnicza. Może generować problemy w komunikacji, szybko się denerwować, sprzeciwiać, buntować, płakać. Pamiętaj jednak, że wszystko ma swoje granice i gdy zauważysz, że zostały one przekroczone, a Twój potomek może przejawiać symptomy depresyjne – jak najszybciej zgłoś się do specjalisty.
