Zaburzenia odżywiania mogą dotknąć praktycznie każdą osobę. Częściej występują u kobiet niż u mężczyzn oraz w wieku dojrzewania lecz dolna granica nie istnieje, gdyż są diagnozowane u coraz młodszych dzieci. Choroba może wystąpić również u osób starszych.
Mają wieloczynnikową przyczynę zarówno nieprawidłowe zachowania rodziców związane z nadmierną kontrolą, negatywne nacechowanie spożywania pokarmów, duża koncentracja na wyglądzie i odpowiednia masą ciała oraz presja społeczna może prowadzić do choroby.
Ryzyko wystąpienia zaburzeń odżywiania rośnie w przypadku wystąpienia ich u któregoś z członków rodziny.
Zaburzenie polegające na kompulsywnym spożyciu w krótkim czasie dużej ilości pożywienia, po czym dochodzi do zachowania kompensacyjnego – zwrócenie pokarmu. Osoba zmagająca się z tym zaburzeniem cierpi z powodu niepohamowanych epizodów apetytu, podczas których spożywana jest bardzo dużą ilość pokarmu i kalorii. Chęć odzyskania kontroli, poczucie wstydu oraz obawa przed nadmiernymi kilogramami powoduje prowokowanie wymiotów, przyjmowanie środków przeczyszczających i moczopędnych lub bardzo restrykcyjną dietę, głodówki lub intensywny wysiłek fizyczny.
W przeciwieństwie do anoreksji, bulimii nie widać - osoby z bulimią mogą mieć prawidłową lub nadmierną masę ciała i spożywać normalnie posiłki, a do napadów wilczego głodu może dochodzić w ukryciu, w nocy lub pod nieobecność domowników.
Nie ma jednego konkretnej przyczyny bulimii. Często wiąże się ona z niską samooceną, dużym stresem i silnymi emocjami (np. zmianami w życiu) oraz niezadowoleniem ze swojego wyglądu. U osób chorych na bulimię często diagnozowana jest depresja oraz uzależnienia od narkotyków oraz alkoholu.
Leczenie powinno być wielotorowe i składać się przede wszystkim z psychoterapii, a także farmakologii oraz wizyt u dietetyka. Choroba również może wywoływać objawy fizyczne – uszkodzenie szkliwa, niedobory witamin i substancji odżywczych, nieregularny okres prowadzący do problemów z płodnością. Regularne epizody wymiotów mogą prowadzić do powstawania nadżerek i uszkodzeń zębów, dziąseł, gardła, przełyku oraz żołądka, a także ran na skórze dłoni.
Osoby cierpiące na tą chorobę mają zaburzony obraz swojego ciała, a z obawy przed nadmiernymi kilogramami ograniczają spożywania pożywienia. Zaburzenie to diagnozuje się, gdy zmniejszenie masy ciała osiągnie 15% poniżej prawidłowej/ oczekiwanej dla określonego wieku, brak przyrostów (dzieci) lub BMI wyniesie 17,5 i poniżej.
Osobą chory wydaje się, że cierpią na nadwagę lub otyłość, dlatego też mimo odczuwalnego głodu wolą odmówić posiłku niż przytyć. Może również występować typ bulimiczny, gdzie oprócz restrykcyjnej diety występują napady obżarstwa lub prowokowania wymiotów i przyjmowania środków przeczyszczających. Osoby zmagające się z tym zaburzeniem często unikają wspólnych posiłków oraz ukrywają fakt zaniechania przyjmowania pokarmów.
Na anoreksje często chorują osoby bardzo inteligentne, o dobrych wynikach w szkole. Tak samo jak w przypadku bulimii bardziej narażone są osoby z niską samooceną, obarczone dużą presje społeczną oraz ryzykiem niepowodzeń, a także nadmierną kontrolą rodzicielską.
Choroba ta jest szczególnie niebezpieczna, gdyż oprócz niedoborów i schorzeń z nimi związanych może powodować nawet śmierć. Leczenie powinno polegać na odpowiednio dobranej psychoterapii. W sytuacjach dużego wyniszczenia organizmu konieczne jest leczenie szpitalne.
Zaburzenie polegające na nadmiernej koncentracji dotyczącej jakości spożywanych produktów oraz ich wpływu na zdrowie. Obsesyjnie wykluczają z diety produkty uznane przez siebie za „potencjalnie” szkodliwe dla zdrowia. Osoby cierpiące na to zaburzenie podporządkują swoje życie pod przygotowania odpowiednich posiłków, wypracowują rytuały, których zaniechanie wywołuje duży stres, a wręcz lęk. Dochodzi do unikania spotkań towarzyskich z powodu obawy przed pojawieniem się lub spożyciem nieodpowiedniej żywności. W wyniku tego zaburzenia może pojawić się niedożywienie, zanik relacji społecznych, utrata masy ciała, obniżenie samooceny oraz samopoczucia.
Mogą być trudne do zdiagnozowania i nie zawsze widoczne na pierwszy rzut oka. Dlatego bardzo ważne jest uważne obserwowanie najbliższych, zwłaszcza dzieci, aby w przyszłości wychwycić niewłaściwe zachowania żywieniowe i im zapobiegać. Nie należy też wywierać nadmiernej presji związanej z wyglądem oraz masą ciała, a także osiąganiem sukcesów.
Podczas leczenia bardzo ważne jest wsparcie rodziny oraz wczesna pomoc. W przypadku, gdy zauważymy niepokojące objawy należy poszukać pomocy u specjalisty psychoterapeuty, psychologa, a także psychodietetyka. Dobrym rozwiązaniem są nie tylko terapię indywidualne lecz również rodzinne, gdyż pomagają zrozumieć bliskim istotę choroby oraz przepracować relacje rodzinne. Często wśród rodziców dochodzi do obwiniania się za wystąpienie zaburzeń u dziecka.
